Vertrouwen
Door: Anne Bakker
Blijf op de hoogte en volg Anne
09 December 2016 | Verenigde Arabische Emiraten, Abu Dhabi
Het is nu vrijdag negen december en ik kan eindelijk zeggen dat het redelijk goed met me gaat. Na bijna twee maanden, slaap ik eindelijk "alleen". Geen papa, mama, Collins of Marielyse. Eerst had ik daar de rust niet voor en was er teveel angst. Nu heb ik meer vertrouwen en weet ik dat als er weer iets gebeurt, ik in goede handen ben. Ik kan zelf (met mijn beste vriend, de pickline paal) naar de wc hobbelen en als ik mijn evenwicht verlies, bel ik de nurses.
Het verhaal dat ik eerder beschreven heb over medium care was een soort van milde versie, zodat ik jullie niet te veel angst aan zou jagen. En ik niet zielig gevonden zou worden (want dat ben ik niet). Maar die periode heeft een behoorlijke klap achter gelaten en angst gecreeerd in dat koppie van mij. Ik hoorde namelijk op de ICU thuis, maar daar was geen bed available. Ik heb echt gedacht dat ik zou stikken en dood zou gaan. Niemand wens ik zoveel pijn toe...
Gelukkig gaat het nu beter en bouw ik alles weer langzaam op. Ze nemen me heel serieus en alles dat ik aangeef wordt gecontroleerd. Dat geeft vertrouwen! Mijn geest is sterk, maar mijn lichaam reageert heel gevoelig. Ik heb het geluk dat mijn bloed waardes nu beter zijn, dus heb ik al een langere periode geen bloed transfusies gehad (lees: afkloppen). Daardoor voel ik me minder zwak, is mijn bloeddruk beter en kan ik beter bewegen. Ook gaat nu langzaam de chemo weer omhoog. Ik heb twee uur per dag 100% arsenic via het infuus en 50% atra pillen. Whoop whoop! :)
Ook zit ik veel beter in mijn vel. Mijn longen zijn de afgelopen weken mijn weakness geweest. Problemen met ademen was aan de orde van de dag. Daardoor kon ik mijn emoties niet kwijt. Want als je gaat huilen, gebruik je je borstkas meer (en die deed intens veel pijn), en krijg je minder lucht. Vervolgens is dat heel zwaar, omdat de leukemie me zo ontzettend moe maakt en ik ook een keel infectie heb/had. En naja, huilen is een onderdeel van dit hele kanker proces. Het zijn stages of fases waar iedere patient doorheen gaat.
Dus van de week had ik eindelijk minder pijn en heb ik meer dan een uur zitten huilen. Een waterval die vanuit mijn ziel kwam en niet meer stopte. Heerlijk! En dat deed me zo ontzettend goed. Ook dit werd goed opgepakt door een van de "trainers of opleiders" hier. Zij zag mij zo intens huilen, dat daar meteen op werd gereageerd. Ik gaf aan dat ik me zo onbegrepen of eenzaam voelde, omdat ik niemand ken van mijn leeftijd met kanker. Ik sta namelijk anders in het leven dan iemand van 40 of 50 jaar. Zij denken niet aan of je nog wel zwanger kan worden na al die chemo, of vriendinnen die niet weten wat ze moeten zeggen omdat ze een ander pad bewandelen. Kortom: ik voelde me onbegrepen, heel alleen en zag het allemaal niet meer zitten.
Een dag later komt er een prachtige, gesluierde vrouw van 25 jaar mijn kamer binnen lopen en begint met small talk. Ze blijkt twee jaar leukemie te hebben gehad. Ik ben best direct tegen haar en stel alle vragen die in me op komen. Ze vertelt haar verhaal en ik voel zoveel herkenbaarheid. Het gaat over gevoel, pijn, angst, dingen waar je doorheen gaat, humor en het leven voor, na en tijdens de kanker. Ze is eerlijk en maakt het niet mooier dan dat het is. Ze is oprecht, ook in dingen die ik niet horen wil. Maar het voelt goed. Ze geeft me tips en vertelt me dat ik egoistisch kan zijn, naar mijn lichaam moet luisteren, niet mensen pleasen moet met bezoek, Whatsapp en telefoontjes. Vooral even aan jezelf denken. Ook geeft ze aan dat bij jezelf blijven belangrijk is. "Wat deed je voorheen met stress?", "Waar krijg je normaal energie van?" Zoek iets vergelijkbaars binnen de beperkingen van de leukemie, maar ook iets dat voor jou werkt... Haha, en daarom schrijf ik dus blogs. Normaal zou ik boeken lezen of naar de gym gaan. Maar dat kan ik op het moment niet door concentratie problemen en omdat mijn lichaam nog niet sterk genoeg is.
Daarna vroeg ik of ik haar haren zien mocht. Ze deed haar hoofddoek af en mijn mond viel open... Opnieuw begon ik te huilen... Ik heb nog nooit in mijn leven zulk mooi haar gezien... Ook dat komt dus wel goed!
Sinds dat gesprek voel ik me echt 10x beter en sta ik anders op. Ja, ik heb pijn, daar ga ik doorheen en dan lach ik. Vervolgens hobbel ik een rondje over de afdeling, zeg ik iedereen gedag, ga ik even kletsen met de nurses, verleg ik mijn grenzen en ga ik soms bijna onderuit. Mijn balans is nog niet geweldig, en dat is best eng. Ook leer ik om mijn pijn of vermoeidheid eerder te erkennen en dan weet ik dat ik rusten moet. Haha, maar niet te lang rusten, want dan worden je spieren stijf. Maar ook niet te veel bewegen, want dan kun je de spierpijn niet aan :).
Doordat ik meer kan doen en je een band krijg met de mensen hier, voelt het minder als een gevangenis. Naja, dat is het nog wel een beetje, want door infectiegevaar (lees: ik krijg smetvrees) mag ik niet zonder toestemming de afdeling af. Maar het voelt goed en ik lach ook echt veel meer. Plus ik word een expert op het gebied van nursing. Want inmiddels weet ik de apparatuur al wat te bedienen, begrijp je de medicatie, je suikergehalte en wanneer je een insuline spuit krijgt, ken ik mijn bloeddruk (altijd laag, normaal voor mij), weet je wat je moet doen als het kastje begint te piepen, en op hoeveel je je vernevelaar moet zetten.
En ik ben van de week gaan shoppen. Ik mag eindelijk iets anders aan dan het ziekenhuis pakje omdat ik niet aan zoveel bedrading meer hang. Dus heb ik chille, bedekte leggings met wijdvallende shirtjes, zodat ik me enigszins aantoonbaar voel. En ja, vervolgens zie ik wel wat de dag me brengt, want daar heb ik zelf toch weinig grip op. Kortom: Accepteren. Al is dat makkelijker gezegd, dan gedaan.
"Trek iets positiefs aan, dat werkt altijd!"
Het verhaal dat ik eerder beschreven heb over medium care was een soort van milde versie, zodat ik jullie niet te veel angst aan zou jagen. En ik niet zielig gevonden zou worden (want dat ben ik niet). Maar die periode heeft een behoorlijke klap achter gelaten en angst gecreeerd in dat koppie van mij. Ik hoorde namelijk op de ICU thuis, maar daar was geen bed available. Ik heb echt gedacht dat ik zou stikken en dood zou gaan. Niemand wens ik zoveel pijn toe...
Gelukkig gaat het nu beter en bouw ik alles weer langzaam op. Ze nemen me heel serieus en alles dat ik aangeef wordt gecontroleerd. Dat geeft vertrouwen! Mijn geest is sterk, maar mijn lichaam reageert heel gevoelig. Ik heb het geluk dat mijn bloed waardes nu beter zijn, dus heb ik al een langere periode geen bloed transfusies gehad (lees: afkloppen). Daardoor voel ik me minder zwak, is mijn bloeddruk beter en kan ik beter bewegen. Ook gaat nu langzaam de chemo weer omhoog. Ik heb twee uur per dag 100% arsenic via het infuus en 50% atra pillen. Whoop whoop! :)
Ook zit ik veel beter in mijn vel. Mijn longen zijn de afgelopen weken mijn weakness geweest. Problemen met ademen was aan de orde van de dag. Daardoor kon ik mijn emoties niet kwijt. Want als je gaat huilen, gebruik je je borstkas meer (en die deed intens veel pijn), en krijg je minder lucht. Vervolgens is dat heel zwaar, omdat de leukemie me zo ontzettend moe maakt en ik ook een keel infectie heb/had. En naja, huilen is een onderdeel van dit hele kanker proces. Het zijn stages of fases waar iedere patient doorheen gaat.
Dus van de week had ik eindelijk minder pijn en heb ik meer dan een uur zitten huilen. Een waterval die vanuit mijn ziel kwam en niet meer stopte. Heerlijk! En dat deed me zo ontzettend goed. Ook dit werd goed opgepakt door een van de "trainers of opleiders" hier. Zij zag mij zo intens huilen, dat daar meteen op werd gereageerd. Ik gaf aan dat ik me zo onbegrepen of eenzaam voelde, omdat ik niemand ken van mijn leeftijd met kanker. Ik sta namelijk anders in het leven dan iemand van 40 of 50 jaar. Zij denken niet aan of je nog wel zwanger kan worden na al die chemo, of vriendinnen die niet weten wat ze moeten zeggen omdat ze een ander pad bewandelen. Kortom: ik voelde me onbegrepen, heel alleen en zag het allemaal niet meer zitten.
Een dag later komt er een prachtige, gesluierde vrouw van 25 jaar mijn kamer binnen lopen en begint met small talk. Ze blijkt twee jaar leukemie te hebben gehad. Ik ben best direct tegen haar en stel alle vragen die in me op komen. Ze vertelt haar verhaal en ik voel zoveel herkenbaarheid. Het gaat over gevoel, pijn, angst, dingen waar je doorheen gaat, humor en het leven voor, na en tijdens de kanker. Ze is eerlijk en maakt het niet mooier dan dat het is. Ze is oprecht, ook in dingen die ik niet horen wil. Maar het voelt goed. Ze geeft me tips en vertelt me dat ik egoistisch kan zijn, naar mijn lichaam moet luisteren, niet mensen pleasen moet met bezoek, Whatsapp en telefoontjes. Vooral even aan jezelf denken. Ook geeft ze aan dat bij jezelf blijven belangrijk is. "Wat deed je voorheen met stress?", "Waar krijg je normaal energie van?" Zoek iets vergelijkbaars binnen de beperkingen van de leukemie, maar ook iets dat voor jou werkt... Haha, en daarom schrijf ik dus blogs. Normaal zou ik boeken lezen of naar de gym gaan. Maar dat kan ik op het moment niet door concentratie problemen en omdat mijn lichaam nog niet sterk genoeg is.
Daarna vroeg ik of ik haar haren zien mocht. Ze deed haar hoofddoek af en mijn mond viel open... Opnieuw begon ik te huilen... Ik heb nog nooit in mijn leven zulk mooi haar gezien... Ook dat komt dus wel goed!
Sinds dat gesprek voel ik me echt 10x beter en sta ik anders op. Ja, ik heb pijn, daar ga ik doorheen en dan lach ik. Vervolgens hobbel ik een rondje over de afdeling, zeg ik iedereen gedag, ga ik even kletsen met de nurses, verleg ik mijn grenzen en ga ik soms bijna onderuit. Mijn balans is nog niet geweldig, en dat is best eng. Ook leer ik om mijn pijn of vermoeidheid eerder te erkennen en dan weet ik dat ik rusten moet. Haha, maar niet te lang rusten, want dan worden je spieren stijf. Maar ook niet te veel bewegen, want dan kun je de spierpijn niet aan :).
Doordat ik meer kan doen en je een band krijg met de mensen hier, voelt het minder als een gevangenis. Naja, dat is het nog wel een beetje, want door infectiegevaar (lees: ik krijg smetvrees) mag ik niet zonder toestemming de afdeling af. Maar het voelt goed en ik lach ook echt veel meer. Plus ik word een expert op het gebied van nursing. Want inmiddels weet ik de apparatuur al wat te bedienen, begrijp je de medicatie, je suikergehalte en wanneer je een insuline spuit krijgt, ken ik mijn bloeddruk (altijd laag, normaal voor mij), weet je wat je moet doen als het kastje begint te piepen, en op hoeveel je je vernevelaar moet zetten.
En ik ben van de week gaan shoppen. Ik mag eindelijk iets anders aan dan het ziekenhuis pakje omdat ik niet aan zoveel bedrading meer hang. Dus heb ik chille, bedekte leggings met wijdvallende shirtjes, zodat ik me enigszins aantoonbaar voel. En ja, vervolgens zie ik wel wat de dag me brengt, want daar heb ik zelf toch weinig grip op. Kortom: Accepteren. Al is dat makkelijker gezegd, dan gedaan.
"Trek iets positiefs aan, dat werkt altijd!"
-
09 December 2016 - 06:37
Leon:
Wauw lieve Anne,
Wat ben ik ontzettend trots op jou!!!
*pinkt en traantje weg*
Dikke kus!!!!!!! -
09 December 2016 - 08:35
Janneke:
Zo jong, zo veel avonturen, zo veel gevoelens en zo wijs. Wat fijn dat er zo goed voor je gezorgd wordt en dat jij je daar (nu wel) begrepen voelt.
Wat fijn dat je al jouw gevoelens op papier kunt zetten, en hoe!
Xxx -
09 December 2016 - 09:22
Tante Anneke :
Hey meiske. Wat een goed verhaal weer en wat ontzettend fijn dat je een lotgenoot van je eigen leeftijd hebt gesproken. Dat moet inderdaad een openbaring zijn geweest. En als je straks nog mooiere haren gaat krijgen als je al had komt het helemaal in orde met jou. Zoals tante José zei: je krijgt het terug met rente.
We zijn apetrots op je. Dikke knuffel -
09 December 2016 - 09:31
Ivonne Verniers:
Wow Anne,wat een verhaal ik ben werkelijk sprakeloos,en dat gebeurt mij zelden of nooit,ga zo door het gaat helemaal goed komen met jou al kost dat zoals eerder gezegd natuurlijk nog wel het nodige verdriet pijn en kracht en natuurlijk doorzettingsvermogen en positiviteit,je bent zo bijzonder en beschikt over talenten die bijna niemand heeft,ik ben zo trots op je en denk heel veel aan je,wat fijn om op deze manier toch op de hoogte te blijven van je situatie ik wens je alle kracht en liefde toe die je nodig hebt uit de grond van mijn hart heel veel liefs .xxxx. -
09 December 2016 - 10:32
Petra Van Berlo :
Hoi Anne,
Wat mooi om te lezen hoe hier weer mee omgaat. Vind het super knap van je.
Wat fijn dat je in deze blog alles kwijt kunt. Met een traan lees ik je verslagen, zo mooi.
Het herinnert mij aan mijn beste vriendin die ik jaren geleden aan kanker verloren.
Zij was ook een vechtersbaas net zoals jij.
Fijn om te lezen hoe met je gaat. Kijk weer uit naar je volgende blog te lezen.
Liefs en heel veel kusjes hier uit Bergen. -
09 December 2016 - 11:44
Rony:
WOW,WOW,WOW,iets anders weet ik niet te zeggen.
O ja ,je brengt licht in de donkere dagen voor Kerst met jouw onwaarschijnlijk optimisme.
Ga zo door .. -
09 December 2016 - 12:55
Wia:
Lieve Anne,wat kun jij je gevoelens goed onder woorden brengen,petje af.wanneer je straks weer helemaal beter bent,en dat gebeurt, kun je misschien anderen tot steun zijn, net als die gesluierde vrouw.heel veel moed en sterkte het lukt je -
09 December 2016 - 16:27
Yvonne Zanders:
Nou, nou Anne. Super dat je dit allemaal schrijft.
Een ding is zeker, je zult er zeker sterker uitkomen.
Meisie, ga zo door!
In Horst denken we veel aan je en ik zal een extra kaarsje voor je aan steken.
Toi toi toi.
Je lieve oppas van vroeger. -
09 December 2016 - 19:42
Marleen:
Lieve Anne, wat weet je mooi te verwoorden hoe je je voelt. En zo eerlijk. Dat je je angsten en zorgen over je toekomst zo met ons deelt. Prachtig dat je een lotgenote hebt gesproken, dat je daar je kracht weer uithaalt. Ik zou je zo graag persoonlijk een knuffel komen brengen, maar ja... We denken hier heel veel aan jou en je ouders en zetten een extra lichtje voor jullie neer -
10 December 2016 - 01:26
Linda:
Slik, hier heb ik geen woorden voor...ik ben er echt stil van...pfff... Ik realiseer me nu dat ik me echt niet voor kan stellen wat jij meemaakt Anne. Heel, heel dapper dat je dit kunt verwoorden, heel dapper... -
10 December 2016 - 10:28
Audrey:
Lieve lieve stoere vechter,
Wat heb je dit toch weer mooi verwoord. Tuurlijk voelen wij niet wat jij voelt maar iedereen leeft ontzettend met je mee. Dat zie ik aan de reacties die op jouw blog volgen. Ben trots op jezelf want wij zijn trots op jou, don't forget that!
Ondanks dat ik je pijn lees in de blog, voel ik me blij als er weer een gepost is want dat betekent dat je je goed genoeg voelt je gevoelens te delen.
Denk heel veel aan je!
X
-
10 December 2016 - 11:33
Ria Wemmenhove:
Wat een kracht Anne. Ik bewonder je.
Ik wens je heel veel kracht, licht en liefde toe.
Lieve groet. -
10 December 2016 - 21:43
Elke:
Heftig, heel heftig Anne, mijn god, waar moet jij je doorheen slaan. Maar het is mooi om te lezen hoe jij dat doet en hoe ze jou daar helpen in dit proces van deze ziekte. Ik krijg kippenvel als ik jouw updates lees, maar het is zo fijn om te lezen. Sterkte meid en zet hem op!
Lieve groetjes,
Elke -
12 December 2016 - 12:13
Anita Kroon:
Lieve Anne,wat ben je ontzettend eerlijk en knap dat je dat zo op kunt schrijven ...
De humor om iets te vertellen met een lach en een traan is niet iedereen gegeven en toch ondanks je ellende kun je dat.
Gelukkig dat je je iets beter voelt en dat je weer meer rond mag en kunt lopen.
Je moet een boek gaan schrijven als je straks alles achter de rug hebt zou zo maar een bestseller kunnen worden.
Heel veel liefs sterkte knuffels etc etc ook voor pap en mam vanuit Deurne -
13 December 2016 - 13:54
Dint Arntz:
Lieve Anne wat heftig allemaal blij dat het nu wat beter gaat ,Dan toch nog even een gezellige Kerst met pap en mam wij wensen je beterschap ook van pap Zijn tennis vrienden.
Groetjes van iedereen. -
13 December 2016 - 13:54
Dint Arntz:
Lieve Anne wat heftig allemaal blij dat het nu wat beter gaat ,Dan toch nog even een gezellige Kerst met pap en mam wij wensen je beterschap ook van pap Zijn tennis vrienden.
Groetjes van iedereen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
