Mijn Gevangenis
Door: Anne Bakker
Blijf op de hoogte en volg Anne
08 Januari 2017 | Nederland, Nijmegen
En dan word je opgenomen in het Radboud ziekenhuis in Nijmegen…
Een kamer op de afdeling hematologie ziet er als volgt uit: de schuifdeur met een raam gaat open, vervolgens kom je binnen in een sluis waar je links een deur hebt naar het toilet en rechts een deur naar de badkamer. Rechtdoor heb je de volgende deur met een raam naar de patiëntenkamer, maar voordat je deze binnen treedt, was je eerst je handen goed en gebruik je sanitizer. Zodra je de deur opent voel je de luchtdruk veranderen en komt er een licht windje op je af. En dan ben je echt binnen: twee bedden, een wasbak, een paar stoeltjes, kasten, een computer voor het personeel, een hometrainer en Anne & haar kamergenoot (met hun infuuspaal). Beide op elkaar gepropt op 20m2. Ik noem dit: Mijn Gevangenis. Want… Ik mag er niet uit! We liggen dus geïsoleerd en mogen er echt niet uit. Belachelijk! Maarrrrrr zeggen ze dan, dat is allemaal vanwege “infectiegevaar”. In Abu Dhabi kon ik het woord “move” niet meer horen, en hier irriteer ik me juist aan het feit dat er zo weinig te “moven” valt. Het is duidelijk dat het Radboud ziekenhuis zich in Nederland bevindt, want het stikt er van de regels en het volgen van het protocol. Dat ik daarbij wordt gescand alsof ik in de Jumbo of Jan Linders een pak hagelslag ben van €2,00, dat is nog een bijzaak. Ik word er dus meer gezien als een nummertje, en er wordt meer vanuit de boeken gedaan, dan echt naar de patiënt gekeken.
Kortom: ik vind het hier niet fijn (maar ik heb wel een super leuke kamergenoot en de verpleging is aardig)!
Hier was ik totaal niet op voorbereid. 4 f...cking weken in dit ziekenhuis opgesloten. Waar je niet eens eten van buitenaf mee kan nemen, waar ik geen picc line heb en niet even rustig de gang op kan wandelen. Ze begrijpen hier niet dat de positiviteit en de boost die je krijgt van naar buitengaan, opweegt tegen het infectiegevaar. Ze begrijpen ook niet, dat als je er even uit mag, je ook even geen patiënt meer voelt… En dat is dan weer moeilijk voor mij te begrijpen, dat er echt niks aan wordt gedaan. Vooral omdat je weet dat het anders kan… Ja, dat ziekenhuis in Abu Dhabi was zo slecht helemaal niet ;) (Cleveland blijkt ook nummer 1 wereldwijd te zijn).
Het gevolg: ik begon te steigeren! “Hoe kunnen zij mij opsluiten, terwijl ik deze behandeling eigenlijk op de poli kan doen?” “Waarom hebben ze niet van te voren uitgelegd dat je geïsoleerd zou liggen en er ook echt niet uit zou kunnen?” Nou… Door al mijn drama en mijn driftige gedrag werd er meteen een soort van psycholoog ingeschakeld, die ik totaal geen kans gaf. Ik dacht alleen maar: Idioten! Hoe kunnen jullie mij 30 volle dagen kanker patiënt laten voelen? En dat zonder enige ontsnapping aan het ziek zijn of de ruimte waar je alle ellende meemaakt.
Gelukkig is er ook nog licht. Er is licht aan het einde van de tunnel.
En nu: de woede is gezakt en ik heb in de tussentijd ook wel goede gesprekken met de psycholoog gehad. Maar 100% begrijp ik het nog steeds niet. Het is me inmiddels wel duidelijk geworden dat ik me aan die overdreven regels moet houden. Maar dat het meer is voor mijn kamergenoot met een vele zwaardere chemo, dan dat het voor mij is. Zo ziek ben ik niet meer, omdat ik de inductiefase al voorbij ben. Mijn gehele conditie is nu namelijk veel beter dan 2 maanden geleden. Whoop Whoop! Maar, ik ben er nog niet. Ik heb inmiddels vijf dagen chemo gehad en heb nu 2 dagen rust (via het infuus). Ook hebben ze de medicatie van de chemo pillen opgehoogd en heb ik wat bijwerkingen. Dit alles gaat nog flink wat maanden duren voordat ik echt kan zeggen dat ik kankervrij ben. Al is dat allemaal op de poli mogelijk.
Tevens heb ik me aanmeld voor AYA. Dat is een organisatie die zich inzet voor jongeren met kanker. Misschien kan ik daar iets mee, en wordt het misschien ook wat rustiger of overzichtelijker in dat koppie van me. Want… It’s been one hell of a ride (met ook leuke en goede momenten hoor).
En nogmaals: er is licht aan het einde van de tunnel. Van de week is me namelijk verteld, dat 30 dagen waarschijnlijk wat overdreven is. Dus als alles goed gaat (en mijn bloed stabiel blijft), dan zeg ik binnenkort hallo Nieuw Bergen en doei Nijmegen. Want dan mag ik naar huis, en mag ik de dagbehandeling starten. En ga ik 5 dagen per week met het busje of de taxi naar het ziekenhuis. Want ja… Ik wil wel heel graag “echt” naar huis!
“Freedom is control in your own life.”
P.S. Ik heb me wat rustig gehouden via de berichten (bijv. het beantwoorden van appjes, en FB berichten) de afgelopen weken. Omdat het me gewoon allemaal te veel werd en ik vooral geen behoefte had om even "gezellig" te moeten doen. Het is allemaal super lief, maar het maakt me ook heel moe. Plus, op gezeur van mij zit ook niet iedereen te wachten ;).
-
08 Januari 2017 - 19:35
Audrey:
Denk aan je hoor! Xx -
08 Januari 2017 - 19:52
Jolien Strik:
Lieve Anne,
Geen woorden.. ik denk aan je
-
08 Januari 2017 - 21:26
Yvonne:
Haha, zeurpiet
NOT !!!!!!!
xxxxxxxxxxxxxxxxxx -
08 Januari 2017 - 21:27
Gerda:
Hoi Anne,
Wat heftig toch allemaal, maar dit gaat jou met al je wilskracht lukken.
Toy, Toy, Toy, tot gauw. -
08 Januari 2017 - 21:59
Annetbijvang@live:
Tjonge Anne
Ik kan mij heel goed voorstellen die heftige reactie!!
Maar wat super dat je ondanks dat, er toch weer positief tegen aan gaat!
Ook deze Anne(t) in Dalfsen leeft met je mee!! -
08 Januari 2017 - 22:21
Tante Anneke :
Hey kanjer. Ik heb echt met je te doen. Blijf vooral vooruit kijken. Het wordt beter! Sterkte lieverd!. -
08 Januari 2017 - 22:21
Tante Anneke :
Hey kanjer. Ik heb echt met je te doen. Blijf vooral vooruit kijken. Het wordt beter! Sterkte lieverd!. -
09 Januari 2017 - 01:44
Petra Van Berlo :
Hey Anne,
Je bent absoluut geen zeur.
Je toffe chick en een doorzetter en alle begrip dat af en toe te moe bent om te reageren.
No problem.
Tot toi toi
Xxx Petra. -
09 Januari 2017 - 08:19
Linda:
Nederland lijkt een vrij land, maar door alle regels die door wie dan ook in het leven geroepen worden is dit land een grotere gevangenis dan het lijkt. Klote wat je meemaakt! Hold on tight...alles eindigt, ook aan slechte dingen komt een einde... Liefs, Linda -
09 Januari 2017 - 11:59
Maaike:
Nog even doorzetten! Komt allemaal goed!!
En niet teveel piekeren...
nog even heel veel sterkte en beterschap, Anne! -
09 Januari 2017 - 12:47
Loor:
Lekker zeuren kan ook heel erg opluchten! Wel dijn dat je zo een leuke kamergenoot hebt! Maakt je gevangenis misschien nog een beetje dragelijk..cu soon! -
13 Januari 2017 - 23:06
Elke:
Heftig Anne!
Maar zet 'm op meis!
Kanjer ben je!
X -
15 Januari 2017 - 11:58
John:
Heel veel respect voor jou hoor Anne. Laat het licht aan het eind van de tunnel maar gauw schijnen. -
20 Januari 2017 - 19:46
Vineeta Taneja:
u certainly have ne who would nagg at u ... i have been waiting to hear from you sinceu left and this made me cry like a baby today .... i will meet u again i dnt know when and how etc etc but i will.... i miss ur smile when u saw chix sandwich ,, i miss tat himmmmm after u had first bite ,.,, i miss mumaa and dad every morning ..... love :--*
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
