Terug in de tijd
Door: Anne Bakker
Blijf op de hoogte en volg Anne
24 Oktober 2017 | Verenigde Arabische Emiraten, Abu Dhabi
Er wordt hier goed voor me gezorgd. Morgenavond ben ik alweer twee weken in de UAE en vanavond begin ik met het laatste deel van mijn tripje.
De eerste nacht werd ik warm welkom geheten in Westin en de dag erna vertrok ik voor een weekje naar Dubai. Het afscheid op Düsseldorf viel me zwaar, zelden ben ik zo gespannen als ik vlieg of vertrek. Normaal gesproken voel ik vrijheid en verlichting, maar deze keer alleen maar spanning. Kan ik dit wel? Is het niet te vroeg? Raak ik niet te snel moe? Etc. Als ik eenmaal aankom in Abu Dhabi voel ik rust. De gezusters Van Silfhout pikken me op en we hebben een heerlijke avond.
De week erna in Dubai valt me tegen. Het is leuk om mensen weer te zien, maar ook is er het besef dat Dubai alleen maar om stress en werken draait. Het idee om daar naar terug te keren, vind ik niks. Ik besef dat er meer in het leven is dan dat. Wel heb ik het heel erg goed bij Rashmilan en Marielyse. Dit stel komt uit Sri Lanka en heeft zoveel voor me betekend het afgelopen jaar. En nu weer word ik in de watten gelegd. Er wordt “Europees” voor me gekookt en we ondernemen leuke dingen. Super lief.
Op donderdag, een week later, ga ik terug naar Abu Dhabi en komt er een soort rust over me heen. Ik vind Abu Dhabi fijn. Het is kleiner, gemoedelijker en ik ken er veel. Het voelt vertrouwd. Als ik alleen in een taxi stap voel ik die vrijheid waar ik zo naar heb verlangd. In Westin zie ik Fred, de general manager, en daarna kom ik bij Anniek terecht. Bij Anniek blijf ik tot vanmiddag. Ze heeft een paar dagen vrij gehad en die hebben we samen heerlijk gespendeerd. Haar familie is geweldig en ontzettend gastvrij. Ik voel me er heel erg op mijn gemak. We hebben samen vooral lekker niks gedaan: strand, zwembad, stamkroeg, sushi, uiteten en met GTST op de bank gelegen. Chill.
Eergisteren was het een jaar na opname in het ziekenhuis. Ik had het als een emotionele dag verwacht, maar eigenlijk viel het wel mee. Er is alleen besef. Maar verder niet echt verdriet. De dag ervoor ontmoet ik Collins en gaan we samen naar het ziekenhuis. Op de afdeling herkennen ze me niet meer, dat is best grappig. Maar als ik mijn naam noem beginnen de oogjes te twinkelen en krijg ik allerlei vragen. Fijn om er even te zijn. De andere afdeling waar ik heb gelegen kan ik niet vinden, ik kan me niet alles herinneren en in het ziekenhuis begrijpen ze niet wat ik bedoel. Prima, dan struinen we wel rond. Ik loop door de gangen waar ik voorheen met mijn ziekenhuis bed doorheen werd geduwd, of waar papa en mama me in een rolstoel overal heen brachten. Onwerkelijk. Heel onwerkelijk. Op 21 oktober 2017 loop ik er namelijk rond alsof ik gezond ben, op flinke hakken als een vrolijke kip. Wat een bizar jaar! Uiteindelijk drinken Collins en ik er een theetje en kletsen we nog een uurtje na. Hij noemt allerlei dingen uit die periode die ik me nauwelijks kan herinneren. Zachtjes raakt hij mijn hand aan, en vertelt dat als hij dit vorig jaar had gedaan ik al blauw zou worden. Ondanks alles wat er is gebeurd, voelt het goed om hem er hierbij te hebben. Al weet ik van binnen al, dat ik afscheid van hem neem.
En vanmiddag wacht ik nog even op Anniek en daarna ga ik nog drie nachtjes naar Eva. Ik kan niet wachten om haar te zien. In Abu Dhabi voelde ze altijd als een soort zusje van me. Ik heb nu al zin om lekker met haar te kletsen. Overdag gaat ze gewoon werken en dan zie ik Penna. We gaan samen even naar Saadiyat en naar de Moskee.
Ik word best wel geleefd, maar heb ook een heerlijke vakantie. Ik kan gaan en staan waar ik wil. Ik voel weer een soort vrijheid en rust. Maar ook heb ik besef en soms het verdriet dat dit mijn wereld niet meer is. In het Radboud hebben ze erop gehamerd dat je moet accepteren wat je hebt, en niet moet kijken naar wat je had. Want die periode zal toch nooit meer terugkomen. Al neemt dat niet weg dat ik ontzettend kan genieten van Abu Dhabi en dat ik mijn leventje heel erg mis.
Nog even ga ik genieten en nog even word ik geleefd. Vrijdagavond vlieg ik weer terug. Maar eigenlijk zou ik er best nog wel twee weken aan willen plakken.
Yalla.
“Change is never easy, you fight to hold on and you fight to let go.”
De eerste nacht werd ik warm welkom geheten in Westin en de dag erna vertrok ik voor een weekje naar Dubai. Het afscheid op Düsseldorf viel me zwaar, zelden ben ik zo gespannen als ik vlieg of vertrek. Normaal gesproken voel ik vrijheid en verlichting, maar deze keer alleen maar spanning. Kan ik dit wel? Is het niet te vroeg? Raak ik niet te snel moe? Etc. Als ik eenmaal aankom in Abu Dhabi voel ik rust. De gezusters Van Silfhout pikken me op en we hebben een heerlijke avond.
De week erna in Dubai valt me tegen. Het is leuk om mensen weer te zien, maar ook is er het besef dat Dubai alleen maar om stress en werken draait. Het idee om daar naar terug te keren, vind ik niks. Ik besef dat er meer in het leven is dan dat. Wel heb ik het heel erg goed bij Rashmilan en Marielyse. Dit stel komt uit Sri Lanka en heeft zoveel voor me betekend het afgelopen jaar. En nu weer word ik in de watten gelegd. Er wordt “Europees” voor me gekookt en we ondernemen leuke dingen. Super lief.
Op donderdag, een week later, ga ik terug naar Abu Dhabi en komt er een soort rust over me heen. Ik vind Abu Dhabi fijn. Het is kleiner, gemoedelijker en ik ken er veel. Het voelt vertrouwd. Als ik alleen in een taxi stap voel ik die vrijheid waar ik zo naar heb verlangd. In Westin zie ik Fred, de general manager, en daarna kom ik bij Anniek terecht. Bij Anniek blijf ik tot vanmiddag. Ze heeft een paar dagen vrij gehad en die hebben we samen heerlijk gespendeerd. Haar familie is geweldig en ontzettend gastvrij. Ik voel me er heel erg op mijn gemak. We hebben samen vooral lekker niks gedaan: strand, zwembad, stamkroeg, sushi, uiteten en met GTST op de bank gelegen. Chill.
Eergisteren was het een jaar na opname in het ziekenhuis. Ik had het als een emotionele dag verwacht, maar eigenlijk viel het wel mee. Er is alleen besef. Maar verder niet echt verdriet. De dag ervoor ontmoet ik Collins en gaan we samen naar het ziekenhuis. Op de afdeling herkennen ze me niet meer, dat is best grappig. Maar als ik mijn naam noem beginnen de oogjes te twinkelen en krijg ik allerlei vragen. Fijn om er even te zijn. De andere afdeling waar ik heb gelegen kan ik niet vinden, ik kan me niet alles herinneren en in het ziekenhuis begrijpen ze niet wat ik bedoel. Prima, dan struinen we wel rond. Ik loop door de gangen waar ik voorheen met mijn ziekenhuis bed doorheen werd geduwd, of waar papa en mama me in een rolstoel overal heen brachten. Onwerkelijk. Heel onwerkelijk. Op 21 oktober 2017 loop ik er namelijk rond alsof ik gezond ben, op flinke hakken als een vrolijke kip. Wat een bizar jaar! Uiteindelijk drinken Collins en ik er een theetje en kletsen we nog een uurtje na. Hij noemt allerlei dingen uit die periode die ik me nauwelijks kan herinneren. Zachtjes raakt hij mijn hand aan, en vertelt dat als hij dit vorig jaar had gedaan ik al blauw zou worden. Ondanks alles wat er is gebeurd, voelt het goed om hem er hierbij te hebben. Al weet ik van binnen al, dat ik afscheid van hem neem.
En vanmiddag wacht ik nog even op Anniek en daarna ga ik nog drie nachtjes naar Eva. Ik kan niet wachten om haar te zien. In Abu Dhabi voelde ze altijd als een soort zusje van me. Ik heb nu al zin om lekker met haar te kletsen. Overdag gaat ze gewoon werken en dan zie ik Penna. We gaan samen even naar Saadiyat en naar de Moskee.
Ik word best wel geleefd, maar heb ook een heerlijke vakantie. Ik kan gaan en staan waar ik wil. Ik voel weer een soort vrijheid en rust. Maar ook heb ik besef en soms het verdriet dat dit mijn wereld niet meer is. In het Radboud hebben ze erop gehamerd dat je moet accepteren wat je hebt, en niet moet kijken naar wat je had. Want die periode zal toch nooit meer terugkomen. Al neemt dat niet weg dat ik ontzettend kan genieten van Abu Dhabi en dat ik mijn leventje heel erg mis.
Nog even ga ik genieten en nog even word ik geleefd. Vrijdagavond vlieg ik weer terug. Maar eigenlijk zou ik er best nog wel twee weken aan willen plakken.
Yalla.
“Change is never easy, you fight to hold on and you fight to let go.”
-
24 Oktober 2017 - 10:03
Harry Bakker:
Yalla! -
24 Oktober 2017 - 10:51
Tante Anneke:
Ach meiske, wat goed om te lezen dit verhaal. Ongelofelijk dat je dit presteert na amper 1 jaar. Je blijft me verbazen. Geniet lieverd en geef het allemaal maar een mooi plekje. Het maakt allemaal deel uit van jou.
Xxxx -
24 Oktober 2017 - 13:44
Conny:
Lieve Anna,
Afgelopen week vaak gedacht aan vorig jaar. Het telefoontje van je moeder vergeet ik nooit. En eerlijk is eerlijk jij bent een kanjer maar zonder steun en hulp van anderen redt een mens het niet. Daarnaast had jij het geluk dat er 2 mensen waren die er gewoon altijd waren, jouw vader en moeder! Jullie 3en hebben een dikke vette pluim verdiend. Chapeau hoe jullie dit afgelopen jaar samen hebben gevochten gehuild gelachen en elkaar steun hebben gegeven.
-
24 Oktober 2017 - 17:19
Audrey:
Lieve Anne,
Een jaar geleden zag je alles anders maar ik heb het gevoel dat je er ontzettend sterk uit bent gekomen. Wat kun jij trots zijn op jezelf zeg! Ik ben het in ieder geval, trots op jou! Geniet nog maar even lekker daar! Dikke kus Audrey -
24 Oktober 2017 - 21:43
Amber:
Yalla!! Geniet er nog maar even lekker van. Voordat je het weet ben je weer in het kikkerlandje en sta je binnen 2 minuten weer voor mijn voordeur!! XOXO -
24 Oktober 2017 - 22:04
Buuf:
Hey Anne, wat heb ik veel aan je gedacht, hoe zou het gaan wat vind ze terug? Is het te behappen enz. Zoals ik al vaker heb gezegd, wat zet jij woorden mooi op papier!
Meis geniet er nog even van -
24 Oktober 2017 - 22:15
Elke Verrijth:
Lieve Anne,
Je bent een TOPPER!
X
Elke -
24 Oktober 2017 - 22:15
Elke Verrijth:
Lieve Anne,
Je bent een TOPPER!
X
Elke
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
