No Choice
Door: Anne Bakker
Blijf op de hoogte en volg Anne
07 December 2016 | Verenigde Arabische Emiraten, Abu Dhabi
Het is grappig om te lezen dat mensen me een vechter, een kanjer of een strijder noemen. Dat is fijn om te lezen, want het geeft me kracht. Maar eigenlijk voelt het helemaal niet zo. Er zijn dagen en momenten waar ik me ontzettend depressief voel. Dat kan door de pijn komen, de confrontatie met mijn uiterlijk, de eeuwige vermoeidheid, maar ook door het opgesloten gevoel of de vraag waarom ik in Godsnaam deze ziekte gekregen heb. Ik noem het constant: no choice. Want ja, ik heb ook echt geen keus! Gelukkig heb ik op die momenten dan wel echt mijn ouders en nurses om mij heen. Ik doe dit niet alleen. Naar hen kan ik soms gemeen zijn, of huil ik en dan weten ze het soms goed om te zetten (soms ook niet ;)). Daarna kan ik dan weer lachen, besef ik dat ik leef, ben ik dankbaar en heb ik de rust dat het echt goed komt. Want ja, die angst speelt ook een rol. Kortom: ik doe dit niet alleen. Ik ben vooral dankbaar voor mijn ouders, voor hen is dit ook niet makkelijk! Zij maken alles heel bewust mee, terwijl ik stukken mis.
Ook de berichten naar mijn vriendinnen, het thuisfront, Skype, de oprechte en vooral lieve berichten via Facebook & whatsapp, de post, de videos, de positieve quotes, mijn HR team, support vanuit de Westin, een geweldige baas, het bezoek van collega's en vrienden of het schrijven van al deze verhalen. Dat is wat kracht geeft. Ondanks dat ik zelf de behandeling onder ga, en zelf lichamelijk en mentaal door dit heen moet, ben ik niet alleen.
Ik als persoon ben al veranderd, ik sta anders in het leven dan voorheen. Maar ook de band met mijn ouders is anders. Sterker! We doen dit samen.
En dan soms vraag je je af... Waarom ik? Het klinkt misschien stom, maar er is geen verband waarom ik leukemie heb. Ik heb gewoon dikke vette pech dat mijn lichaam mij in de steek laat. Ik kan niet zeggen dat ik verkeerd geleefd heb. Het heeft te maken met de cel stamdeling die verkeerd is gegaan. En toch geloof ik dat alles een reden heeft in het leven... Hoe tegenstrijdig! ;)
En ook daar kan ik weer om lachen. De F&B Director en de Executive Chef zeiden van de week nog: "Zie je Anne, 4x per week naar de sportschool gaan en gezond eten is helemaal niet nodig, want je krijgt alsnog kanker. Je kunt beter leven zoals wij..." Haha, zij hebben daar een hekel aan :)! En ja, dan hebben ze toch ook een beetje gelijk...
Pluk de dag: je leeft niet één keer, maar elke dag!
-
07 December 2016 - 15:18
Amber:
Fighter <3 <3 <3 -
07 December 2016 - 16:17
Tante Anneke :
Je bent een kanjer ook voel je dat niet altijd zo. Het vergt moed om dit te doen en dat geldt zeker ook voor je ouders. Maar zoals je al zegt: geen keus. Straks ben je , hoe gek het ook klinkt, een rijker mens. -
07 December 2016 - 17:40
Wia:
Hoe moeilijk het nu ook is,je komt er sterk weer uit en dan lacht het leven je weer toe,je redt het vechter, we hebben er alle vertrouwen in fijn dat je ouders er zijn we denken aan je lieve groetjes. -
07 December 2016 - 21:23
Elke Verrijth:
Wow Anne, tranen in mijn ogen. Hoor soms een update van Marja en heb respect voor jullie. Ook super dat iedereen daar ook zo voor jullie klaar staat.
You can do it. Dikke knuffel en lieve groetjes Elke -
07 December 2016 - 23:16
Rony:
WOW .........
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
