Vandaag was het 19,5 graden in het zonnetje!

Buenos Días todos!!!

01 februari 2011

Vanmiddag vertrokken we ongeveer om 12.30 uur naar het park en was het 5,5 graden. Inmiddels is het 14.30 uur en lig ik heerlijk in het gras in het zonnetje. (Nadat we drie keer zijn verplaatst, omdat we constant weg werden gestuurd.) Pf. Afgelopen week kreeg ik al te horen dat ik zo blank ben...

Gelukkig heb ik deze week wat meegemaakt en wordt het geen standaard verhaaltje: trabajar, siestas y fiestas.

De woensdag zou ik tapas gaan leren maken. Helaas, dit feest ging niet door, omdat ik ZIEK werd. (En dat niet eens van het feesten!) Ja hoor, ik had een griepje opgelopen... De woensdag heb ik de hele dag gewerkt en ben ik tussendoor een aantal keer naar mijn kamer gerend om te braken... Heer-lijk! Ondanks dat er speciaal rijst voor mij werd gemaakt door de koks, kwam dat er ook uit.

De donderdag liep iets anders. Na twee keer naar mijn kamer te zijn gegaan, omdat ik mij opnieuw niet goed voelde, moest ik van Carmen toch echt mijn bed op gaan zoeken! Heerlijk, slapen! Na 3 uurtjes te hebben geslapen, ben ik naar de keuken gegaan om daar een kopje (kamille)thee te halen. En ja, daar was Carmen weer... Ze stond erop dat ik naar een dokter moest gaan!?!?! Oké, iedereen die mij een beetje kent, weet dat ik een ongelofelijke “held-op-sokken” ben! (Nathalie Jansen noemt mij zo :)!) En ja, ik ging dus akkoord, omdat ik echt moest. Maaike was vrij en ze moest mee. Nog even heb ik mijn woordenboeken ingekeken, de juiste dingen vertaald en het op papier gezet. Vervolgens zijn we met een plattegrond op pad gegaan en kwamen we uit bij het ziekenhuis.

We moesten al lachen om een vrouw in een raar pak. Ze zag er echt uit als een vreselijke, oude heks. Als ik nog heel klein zou zijn, zou ik bang zijn geweest! Zij bleek mij te gaan helpen.

Mijn buik werd gecontroleerd en ze gaf aan dat ik een virus had. (TJA. Daarvoor had ik echt niet naar een dokter hoeven gaan ;).) Maarja, Spanjaarden zijn echt aanstellers in dat soort dingen. Na een kort onderzoek had ze een geweldig wondermiddel voor me: een INJECTIE. Oh, ik heb haar echt 10x duidelijk gemaakt, dat ik dat absoluut niet wilde. En al helemaal niet tegen een beetje braken... (Maaike heeft me echt uit zitten lachen: “Jij wilt ook helemaal niks hè. Geen dokter, geen spuit, niks...!” Pf... De nuchtere Fries.)

Vervolgens kreeg ik allerlei middeltjes en tabletten werd me nogmaals verteld dat een injectie veel beter was. (Haha, waar is mijn moedertje om mijn handje vast te houden?) En of ik iets moest betalen? Ik kreeg te horen (natuurlijk in het Spaans): “Kind, dit is Spanje. Veel later!”

En na een dag in bed te hebben gelegen, appelmoes te hebben gegeten, al die tabletten en middeltjes in te hebben genomen, en veel (kamille)thee te hebben gedronken, voelde ik me véél beter. Dan te bedenken dat iedere “normale” Nederlander zou zeggen: “Anne, 2 dagen in bed, daarna voel je je wel beter!”

En nu, ja, ik kom toch echt weer uit op dezelfde informatie: De rest van de week bestond uit: trabajar, siestas y fiestas.

Afgelopen zaterdag kreeg ik helaas te horen dat Alejandra wegging. Met haar kon ik heel goed overweg in de keuken. Dit meisje van 22 was ook een practica en kwam uit Mexico, dat was echt handig voor mijn Spaans. Maar nu werkt ze in Madrid en verdient ze meer... Tja!

De zondag heb ik nog even geskypt met thuis en daar was een deel van de familie aanwezig i.v.m. de verjaardag van mam. Erg gezellig! En na het werk.. PARTYTIME!!! Samen met de jongens (Christian, Adam en Joaqim) ben ik op stap gegaan. Super leuk. Ik heb heerlijk gedanst tot ik erbij neerviel... (Bijna dan ;)!) We zijn eerst naar een bar gegaan en de avond werd laat in een discotheek: Mae West!

02 februari 2011 (18.35 uur)

Als eerste wil ik zeggen: Tim feliz compleaños! Wauw 26 jaar.

Nadat ik gisteren terug kwam van het park, kwam Adam nog even langs om zijn emails te checken. (Ja ik deel tegenwoordig mijn laptop met Maaike en Adam, wat aardig hè.) Daarna ben ik met hem en Joaqim churros gaan eten met chocolademelk. Typisch Spaans, lekker lekker, eigenlijk net oliebollen, haha, maar dan in dikke slierten. Daarna hebben we nog wat door de stad gelopen, een drankje gedaan, tapas gegeten en besloten we om ’s avonds naar de film te gaan.

Na het eten zijn Adam en ik naar de film “Cómo sabes si” gegaan. En echt. WAT EEN VERSCHRIKKING. Niet alleen omdat we maar met 3 personen (in totaal) in de zaal zaten, maar ook gewoon om het een ontzettend slechte film was. Hoe de film in het Engels heet weet ik niet. Het was wel erg lastig. Ik kreeg niet alles mee, maar een groot deel wel. En zelfs als ik de hele film had gezien was het een verschrikking... Ja, tegenwoordig vind je reviews op Internet. Als goedmakertje zijn we maar naar een bar gegaan en was ik rond 02.30 uur in mijn kamertje...

En vandaag werk! Ja. Ik heb tegenwoordig een nieuw mutsje op mijn hoofd. Eerst had ik alleen een staartje, daarna kreeg ik zo’n lelijk zwart ding en nu heb ik een wit petje. Niet mooi, maar wel beter. Toch, wit is niet mijn kleur ;). Gelukkig kreeg ik goed nieuws vandaag en ben ik begonnen met het leren van de tapas. Heel snel werd alles me uitgelegd en daarna kreeg ik nog “examen”, zoals Jabito het noemde. Hij zei al: Dónde esta mi chefa de tapas?? Leuk leuk leuk. Het ging nog niet perfect, maar hij was tevreden. Ik heb nog een menukaart meegenomen en mijn woordenboekje erbij gepakt... Haha, wat zou ik toch zonder die dingen moeten!!!

Liefs,
Anne