The Queen

Ja het is weer zo ver: ik vlieg boven Malta. Ik zie de baaien waar ik met Anouk ben geweest, het strand waar we hebben gelegen, het eiland Comino (waar ik een bommetje maakte), de kustlijn waar we hebben gelopen, het hotel waar we een nachtje hebben geslapen en het huisje waar het zo chill was.


Ik zit aan het raam en geniet van het uitzicht en denk terug aan die heerlijke momenten. Deze vakantie was alles wat ik nodig had: even opladen, chillen en niks hoeven. Ja, ik zal het maar toegeven… Ik zit met een misselijk gevoel en lichte hoofdpijn in het vliegtuig. Nee, dit is niet van de medicijnen, de bijwerkingen of de vermoeidheid, dit is gewoon een katertje. Ja! Gisteren hebben Anouk en ik op het leven geproost. Eerst een mierzoete mocktail en daarna nam ik mijn favoriete cocktail, de cosmopolitan (en no worries, ik had toestemming van de zaalarts ). Tja, ik was meteen aangeschoten en dat voelde eigenlijk wel lekker. Je lichaam ontspant iets meer, de kopzorgen ebben weg, en even voel je vrijheid. Ik denk er even niet over na, welke schade dit aanbrengt aan mijn lever of lijf.


Chillen! Dat was het doel, en dat is zeker gelukt! Anouk had de hele week vrij genomen en dat was super leuk.


Normaal gesproken ben ik druk bezig met mijn bloedwaardes. In het ziekenhuis checken ze of ze goed zijn, dan pas ik mijn eten en beweging er op aan en soms verandert er medicatie. Dat ik deze week aan andere bloedwaardes moet denken, is behoorlijk goed. Bij Anouk stroomt er namelijk echt hospitality bloed door haar aders. Ze doet echt alles voor me en ik word als een echte Queen behandeld. Tassen dragen, boodschappen doen, door de brandende zon banjeren voor een gezonde lunch, checken of ik genoeg water drink, zorgen dat ik nauwelijks in de zon kom, mijn rug insmeren met factor 50, mensen in de bus vragen om voor mij op te staan, gezond koken en ga zo maar door. Ik knipper met mijn ogen en ze regelt het. Beter kan ik het niet hebben, het voelt goed en vertrouwd. Echte vriendschap!


Tevens word ik verrast: Inge en Anouk hebben een nachtje in het Hilton geregeld. Jeejj!! Bij aankomst staat er fruit en champagne klaar. We hebben uitzicht op de blauwe zee en om 05:45u in de ochtend zitten we op het balkon naar de zonsopgang te kijken. Prachtig. Dit is vakantie. Je hoeft niet ziek te zijn, om van deze week te kunnen genieten.


Ook heb ik mijn medische kennis toe kunnen passen. Inmiddels weet ik zoveel van het ziekenhuis, medicatie, en over het lichaam. Het is irritant. Ik voel me als mijn zusje Sophie (verpleegster) als ik samen met Inge en Anouk bij de eerste hulp zit. Ik kan veel uitleggen, en stel Inge gerust. We blijven een paar uur in het ziekenhuis totdat Inge zich beter voelt. Ik voel me best trots dat ik zoveel weet, en we zitten er ontspannen. Zodra we thuiskomen, komt ook de emotie binnen. Het moment doet me denken aan mijn eerste dag op emergency in het ziekenhuis in Abu Dhabi. Zo onwerkelijk. Collins en ik zaten de staf gewoon uit te lachen, omdat we dachten dat alles een grap was. Dat je wereld 180 graden kan draaien, daar ben ik inmiddels achter. (FYI: Inge maakt het goed.)


Als Anouk en ik aan het zwembad in de schaduw liggen, krijg ik slecht nieuws binnen. Wesley, mijn oud klasgenoot, is aan de leukemie overleden. Ik begin te huilen: het leven is zo oneerlijk. Waarom mag ik leven en hij niet? Twee weken geleden ben ik nog bij hem langs gegaan. Zijn vriendin kwam me zelfs ophalen. Het was fijn om met iemand te praten van dezelfde leeftijd, die je een beetje kent en die begrijpt waar je het over hebt. Hij had zelfs dezelfde dokter. Ik vond hem zo sterk.


De vrijdag na mijn weekje Malta, zit ik in de kerk tijdens de dienst van Wesley. Ik kan het nog steeds niet geloven en heb ontzettend veel verdriet. Ik mag het misschien niet denken, maar toch komt het in me op, dat ik ook daar had kunnen liggen. Het is een prachtige dienst en het liedje van Marco Borsato “Mooi” zal ik nooit meer vergeten. Lieve Elke, familie en vrienden, ik wens jullie heel veel sterkte toe.


Voor mij gaat het leukemie verhaal door. Op diezelfde vrijdag zit ik na de dienst, bij mijn dokter in haar kamertje. Hoe tegenstellend… Mijn bloedwaardes zijn goed en ik word er emotioneel en euforisch van. De laatste kuur mag van start gaan. Het is aftellen en de volgende datums zijn zeer belangrijk voor mij. Er is een einde in zicht!
14 juli: laatste Arsenic, 31 juli: laatste ATRA, 16 augustus: beenmergpunctie en bloed controle


Vandaag sluit ik af met Marco Borsato:

“Hoe mooi kan het leven zijn? Het is maar hoe je kijkt, het is maar wat je droomt. Hoe mooi is jouw werkelijkheid? Jij bent net zo rijk, zo rijk als je je voelt.”