Sawatdeeka – een begroeting
Door: Anne Bakker
Blijf op de hoogte en volg Anne
07 Juni 2014 | Thailand, Bangkok
Het woord hoor je hoor overal: sawatdeekhap (gebruik door mannen)/sawatdeeka (gebruik door vrouwen). Dit wordt vaak gebruikt in combinatie met de wai (2 handen tegen elkaar op borsthoogte).
De afgelopen dagen is er veel op me af gekomen. Inmiddels heb ik al 2 tuktuk ritjes erop zitten en ben ik naar de bekende straat Khao San Road geweest. Eigenlijk is Bangkok maar een lelijke stad, maar doordat mensen er fleurig uitzien en je overal op straat eet tentjes hebt, ziet het er heel gezellig uit. Ook heb ik al genoten van een voetmassage van een half uur, en dat voor maar 120 Baht (omgerekend minder dan 3 Euro).
Eergisteren was het dan zo ver, mijn eerste werkdag. Om 9 uur werd ik aan het hele management team voorgesteld. Vervolgens moest ik allerlei papieren invullen bij HRM en ging ik verder met mijn introductie. Met alle managers heb ik een persoonlijk gesprek gehad en heb mijn collega’s van Front Office ontmoet. Thaise mensen gebruiken een soort van nickname. Dus ze hebben een volledige naam, maar je noemt ze bij hun nickname. Voorbeelden zijn: Em, Am, Nano, Ket, Pham etc. Ik heb denk ik wel 100 mensen ontmoet en ik weet er nog 7 van… Mijn werktijden van de maand juni zijn van 7 uur ’s morgens tot 17 uur ’s middags, lange dagen dus!
Tijdens de lunch werd ik meteen geconfronteerd met het pittige eten. Overal eten ze rijst bij en ze hebben dan verschillende soepjes met allerlei kruiden, groente en vlees of ei. Ook maken ze in de kantine zelf een soort salades die ze fijn stampen met een vijzel. Daar gaan minstens 5 pepers doorheen en dat delen ze dan met de rest van de tafel. Oh en ze eten alleen met lepel en vork. “Is it too spicy?”, “Do you need water?”. Dat zijn de standaard vragen die ze aan mij stellen. Waarbij zij 1 glas water drinken, drink ik er minstens 5.
Gisteren was dan mijn eerste echte werkdag. Daar heb ik helaas weinig van meegekregen, omdat ik binnen 3 uur al van mijn stokje ging. Ik had me de ochtend al verslapen, mijn wekker is 1,5 uur lang om de 10 min afgegaan, maar ik heb er niks van gehoord. Ik raakte helemaal in paniek en dacht: waarom overkomt mij dit? Ik schaamde dood, maar belde meteen naar mijn afdeling en ben zo snel mogelijk aan het werk gegaan. Binnen 3 uur viel ik dus uit het niets flauw. Vervolgens moest ik naar de verpleegster in het hotel en gaf zij mij pillen tegen duizeligheid. Ik mocht niet meer werken en moest gaan slapen, ’s middags zou de dokter komen.
Om 12 uur werd ik gebeld dat de dokter was gearriveerd. Deze man had een tulband op zijn hoofd en een flinke baard, echt een Aladdin-mannetje. Het blijkt dat ik een jetlag heb en nog niet tegen de warmte kan. Ik moet dus veel rust nemen, heel veel water drinken, zout eten en de airco uitzetten. Gistermiddag en afgelopen nacht samen heb ik bijna 14 uur geslapen, blijkbaar had ik het nodig.
Vandaag heb ik mogen genieten van een westers ontbijt. Ik mag iedere dag ontbijten in het restaurant. Meteen werd ik weer aan al het personeel voorgesteld en weer ben ik alle namen vergeten. Maar wat lekker om geroosterd brood met kaas en (gezouten) boter te eten. Nomnomnom! Dat is nog eens iets anders dan rijst.
Zojuist heb ik weer 4 flessen water gekocht en voor vandaag is het dus weer rustig aan doen, ik hoop morgen dan echt aan de slag te gaan. Ik zit niet aan de andere kant van de wereld om maar de hele dag in mijn hotelkamer te blijven.
Ik voel me in ieder geval hartstikke welkom en hoor beetje bij beetje iets meer bij de “Rembrandt Family”.
Liefs,
Anne
De afgelopen dagen is er veel op me af gekomen. Inmiddels heb ik al 2 tuktuk ritjes erop zitten en ben ik naar de bekende straat Khao San Road geweest. Eigenlijk is Bangkok maar een lelijke stad, maar doordat mensen er fleurig uitzien en je overal op straat eet tentjes hebt, ziet het er heel gezellig uit. Ook heb ik al genoten van een voetmassage van een half uur, en dat voor maar 120 Baht (omgerekend minder dan 3 Euro).
Eergisteren was het dan zo ver, mijn eerste werkdag. Om 9 uur werd ik aan het hele management team voorgesteld. Vervolgens moest ik allerlei papieren invullen bij HRM en ging ik verder met mijn introductie. Met alle managers heb ik een persoonlijk gesprek gehad en heb mijn collega’s van Front Office ontmoet. Thaise mensen gebruiken een soort van nickname. Dus ze hebben een volledige naam, maar je noemt ze bij hun nickname. Voorbeelden zijn: Em, Am, Nano, Ket, Pham etc. Ik heb denk ik wel 100 mensen ontmoet en ik weet er nog 7 van… Mijn werktijden van de maand juni zijn van 7 uur ’s morgens tot 17 uur ’s middags, lange dagen dus!
Tijdens de lunch werd ik meteen geconfronteerd met het pittige eten. Overal eten ze rijst bij en ze hebben dan verschillende soepjes met allerlei kruiden, groente en vlees of ei. Ook maken ze in de kantine zelf een soort salades die ze fijn stampen met een vijzel. Daar gaan minstens 5 pepers doorheen en dat delen ze dan met de rest van de tafel. Oh en ze eten alleen met lepel en vork. “Is it too spicy?”, “Do you need water?”. Dat zijn de standaard vragen die ze aan mij stellen. Waarbij zij 1 glas water drinken, drink ik er minstens 5.
Gisteren was dan mijn eerste echte werkdag. Daar heb ik helaas weinig van meegekregen, omdat ik binnen 3 uur al van mijn stokje ging. Ik had me de ochtend al verslapen, mijn wekker is 1,5 uur lang om de 10 min afgegaan, maar ik heb er niks van gehoord. Ik raakte helemaal in paniek en dacht: waarom overkomt mij dit? Ik schaamde dood, maar belde meteen naar mijn afdeling en ben zo snel mogelijk aan het werk gegaan. Binnen 3 uur viel ik dus uit het niets flauw. Vervolgens moest ik naar de verpleegster in het hotel en gaf zij mij pillen tegen duizeligheid. Ik mocht niet meer werken en moest gaan slapen, ’s middags zou de dokter komen.
Om 12 uur werd ik gebeld dat de dokter was gearriveerd. Deze man had een tulband op zijn hoofd en een flinke baard, echt een Aladdin-mannetje. Het blijkt dat ik een jetlag heb en nog niet tegen de warmte kan. Ik moet dus veel rust nemen, heel veel water drinken, zout eten en de airco uitzetten. Gistermiddag en afgelopen nacht samen heb ik bijna 14 uur geslapen, blijkbaar had ik het nodig.
Vandaag heb ik mogen genieten van een westers ontbijt. Ik mag iedere dag ontbijten in het restaurant. Meteen werd ik weer aan al het personeel voorgesteld en weer ben ik alle namen vergeten. Maar wat lekker om geroosterd brood met kaas en (gezouten) boter te eten. Nomnomnom! Dat is nog eens iets anders dan rijst.
Zojuist heb ik weer 4 flessen water gekocht en voor vandaag is het dus weer rustig aan doen, ik hoop morgen dan echt aan de slag te gaan. Ik zit niet aan de andere kant van de wereld om maar de hele dag in mijn hotelkamer te blijven.
Ik voel me in ieder geval hartstikke welkom en hoor beetje bij beetje iets meer bij de “Rembrandt Family”.
Liefs,
Anne
-
07 Juni 2014 - 08:38
Tante Anneke. :
Ha die Anne. Keileuk om je verslagen weer te lezen. Doe inderdaad maar heel kalm aan met acclimatiseren.Je moet anders de schade toch ininhalen. Voor je het weet ben je helemaal gewend. Geniet van je nieuwe avontuur, wij volgen je iig met plezier. Knuffels nu nog uit Uganda. Xxxx -
07 Juni 2014 - 08:59
Janneke:
Mooi verhaal Anne, zo zijn wij er ook een beetje bij. Leuk jurkje, staat je goed! Succes en eerst nog even rustig aan doen... X -
07 Juni 2014 - 11:04
Mam:
Nou nou Anne, echt iets voor jou! Of mis je je moeder?
Het is ook niet gek toch, alle drukte van te voren, alle emoties, maar dit gaat goed komen.
Goed voor jezelf zorgen, maar dat gaat je wel lukken. Alle dames bakker waren al jaloers op je voetmassage, goed bezig. Xxxxxxxx -
07 Juni 2014 - 11:04
Thea:
Hoi Anne,
Wat een mooi verhaal. Ieder begin is moeilijk!
Wacht met smart op het volgende verhaal.
Groetjes Thea -
07 Juni 2014 - 11:07
Mam:
Mooie outfit! Stoere schoenen? Xxxxx -
08 Juni 2014 - 15:03
Mariet:
ha anne
ben je al weer wat beter wat vervelend dat je meteen ziek werd hopelijk is het nu over
och alle begin is moeilijk
komt goed hier gaat alles gewoon door gisteren het feest van suus en morgen met pap en mam deftig lunchen ik weet nog niet waar het blijft een verassing vandaag nog een paar uurtjes werken en dan weekend
het is hie ook kei war dus dat is mooi
ik wacgt op je volgende verhaal en ga nu bart munster appen hij neemt dan wel contact op groetjes en dikke kus -
09 Juni 2014 - 21:36
Elke:
Heey Anne,
Wat leuk om jouw verhaal te lezen! Hopelijk heb je inmiddels kunnen werken, maar doe toch maar rustig aan en naar je lichaam luisteren als je dat nodig hebt!
6 maanden zijn lang als je oververmoeid op bed moet blijven van de dokter...
Succes in ieder geval! In welk hotel zit je? Wij zijn afgelopen zomer daar geweest en ben wel even nieuwsgierig.
Groetjes,
Elke -
10 Juni 2014 - 11:23
Toke:
Op de een of andere manier zit ik nog steeds in het systeem en kan ik je wetenswaardigheden lezen. Leuk om te zien hoe het met je gaat. Veel werkplezier nog! Mijn werkzaamheden beëindig ik per 1 augustus a.s.
Hartelijke groet,
Toke -
17 Juni 2014 - 20:14
De Buuf:
Hey anne je hebt een mooi verslag geschreven . Ben benieuwd naar de foto, s. Ze zeggen ook dat je suiker moet eten als het pittig is, dat schijnt ook te helpen. Heb je ook mee gekregen dat NL. Afgelopen vrijdag met 5-1 gewonnen. En morgen moeten ze tegen australie.... spannend.....hopenlijk gaat het werken nu wel goed lukken. Veel plezier. X
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
