Alles Verandert
Door: Anne Bakker
Blijf op de hoogte en volg Anne
17 December 2016 | Verenigde Arabische Emiraten, Abu Dhabi
“So Anne, how do you feel today?” Een vraag die dagelijks aan mij wordt gesteld door het team van hematologen/dokters (stel je voor: minstens 1 tot 8 hoofden die je aanstaren aan je bed, zeer ongemakkelijk). En eindelijk kan ik daar een grappig antwoord op geven. In plaats van dat ik alles aangeef waar ik last van heb, zeg ik: “Well, I feel stubborn today. So that means I am starting to feel good.” Ja. De dagen hebben een ommekeer gemaakt en ik voel meer improvement dan voorheen. Op het moment heb ik het gevoel dat ik vooral heel veel “moet” en dat het leven te veel ritme heeft. Iets dat ik graag anders in zou willen vullen. Ik zou wel een dagje vrij willen zijn van kanker en lekker mijn eigen gang gaan. De hele dag chillen, niet nadenken en even niks hoeven. Maar dat ik dat denk, dat is goed. Want dat betekent dat ik me beter begin te voelen.
Je raakt gewend aan het ziekenhuis leven. Een dag ziet er ongeveer zo uit met de nodige ups & downs: lopen naar de weegschaal, ontbijt, medicatie, bewegen, rusten, douchen, gezond snacken / lunchen, bewegen, rusten, pre-medicatie, chemo, rusten, fysio, rusten, uit het ziekenhuis, bij terugkomst eten en medicatie, bewegen, dan een theetje, slapen, lang wakker liggen, bloedafname en slapen. En vervolgens begint weer een nieuwe dag. Dit klinkt misschien heel saai. Maar als je leukemie hebt, is dit heel vermoeiend. Al gaat het nu beter, en krijg ik er energie van. Een goede verandering dus…
Wat ook verandert is mijn lichaam. Ik herken niks meer. Dan heb ik het niet alleen over het uiterlijk als mijn haar, mijn hoofd en dat alles opgeblazen is. Ook dingen waar ik nooit aan zou denken als mijn zweet, spieren, geur, plas, droge mond, smaak verandering, mijn hoofdhuid, mijn haar (dof, kale plekken en breekt af), kleur van mijn handen, mijn gewicht (van 65, naar 74, dan naar 60 en weer naar 70), mijn nagels, de huid van mijn gezicht en het uitdrogen van handen en voeten. Ook de vergeetachtigheid, het ineens uit balans raken en het wazig zien heeft ook een invloed. Ik zie de chemo als het medicijn om beter te worden (lees: sinds eind november geen bloed transfusies, whoop whoop!!), maar ik had deze impact van dit “gif” niet verwacht. Ik weet dat het tijdelijk is, maar het is wel confronterend. Net als dat ik wel een dagje vrij zou willen zijn, zou ik ook wel een dagje mezelf willen zijn.
Voor de buitenwereld heeft de tijd niet stilgestaan. Ineens zijn er mensen van het werk weg, kan ik niet meepraten over bepaalde onderwerpen en merk ik dat ik een beetje buitenval. Het leven gaat hier snel en draait voornamelijk om werk. Maar het enige waar ik me de afgelopen weken op heb kunnen focussen was mezelf. Mijn gespreksstof is dus behoorlijk saai en ik heb ook geen zin om alleen maar over mijn ziekte te praten. Al maakt dat het afscheid voor de aankomende weken wel makkelijker. Want teruggaan naar Bergen, tijdelijk wonen bij mijn ouders en niet werken is ook een hele verandering. En dan heb ik het nog niet eens over het temperatuur verschil terwijl mijn haar uitvalt (OMG, te koud!).
De afgelopen weken heb ik er zo erg naartoe gewerkt om eindelijk naar huis te kunnen, maar nu het dichterbij komt, word ik verdrietig. Dit is niet hoe ik afscheid had willen nemen en als ik ooit terugkom in Abu Dhabi, zal niks meer hetzelfde zijn.
Oh een andere leuke verandering: Sophie, mijn zusje, komt voor vijf dagen langs :D!
Kortom: het gaat goed met me!!! (Whoop whoop!!) En daar word ik helemaal vrolijk van, al vind ik het accepteren van de veranderingen toch wel erg moeilijk.
“Change is hard at first, messy in the middle and gorgeous at the end.”
Je raakt gewend aan het ziekenhuis leven. Een dag ziet er ongeveer zo uit met de nodige ups & downs: lopen naar de weegschaal, ontbijt, medicatie, bewegen, rusten, douchen, gezond snacken / lunchen, bewegen, rusten, pre-medicatie, chemo, rusten, fysio, rusten, uit het ziekenhuis, bij terugkomst eten en medicatie, bewegen, dan een theetje, slapen, lang wakker liggen, bloedafname en slapen. En vervolgens begint weer een nieuwe dag. Dit klinkt misschien heel saai. Maar als je leukemie hebt, is dit heel vermoeiend. Al gaat het nu beter, en krijg ik er energie van. Een goede verandering dus…
Wat ook verandert is mijn lichaam. Ik herken niks meer. Dan heb ik het niet alleen over het uiterlijk als mijn haar, mijn hoofd en dat alles opgeblazen is. Ook dingen waar ik nooit aan zou denken als mijn zweet, spieren, geur, plas, droge mond, smaak verandering, mijn hoofdhuid, mijn haar (dof, kale plekken en breekt af), kleur van mijn handen, mijn gewicht (van 65, naar 74, dan naar 60 en weer naar 70), mijn nagels, de huid van mijn gezicht en het uitdrogen van handen en voeten. Ook de vergeetachtigheid, het ineens uit balans raken en het wazig zien heeft ook een invloed. Ik zie de chemo als het medicijn om beter te worden (lees: sinds eind november geen bloed transfusies, whoop whoop!!), maar ik had deze impact van dit “gif” niet verwacht. Ik weet dat het tijdelijk is, maar het is wel confronterend. Net als dat ik wel een dagje vrij zou willen zijn, zou ik ook wel een dagje mezelf willen zijn.
Voor de buitenwereld heeft de tijd niet stilgestaan. Ineens zijn er mensen van het werk weg, kan ik niet meepraten over bepaalde onderwerpen en merk ik dat ik een beetje buitenval. Het leven gaat hier snel en draait voornamelijk om werk. Maar het enige waar ik me de afgelopen weken op heb kunnen focussen was mezelf. Mijn gespreksstof is dus behoorlijk saai en ik heb ook geen zin om alleen maar over mijn ziekte te praten. Al maakt dat het afscheid voor de aankomende weken wel makkelijker. Want teruggaan naar Bergen, tijdelijk wonen bij mijn ouders en niet werken is ook een hele verandering. En dan heb ik het nog niet eens over het temperatuur verschil terwijl mijn haar uitvalt (OMG, te koud!).
De afgelopen weken heb ik er zo erg naartoe gewerkt om eindelijk naar huis te kunnen, maar nu het dichterbij komt, word ik verdrietig. Dit is niet hoe ik afscheid had willen nemen en als ik ooit terugkom in Abu Dhabi, zal niks meer hetzelfde zijn.
Oh een andere leuke verandering: Sophie, mijn zusje, komt voor vijf dagen langs :D!
Kortom: het gaat goed met me!!! (Whoop whoop!!) En daar word ik helemaal vrolijk van, al vind ik het accepteren van de veranderingen toch wel erg moeilijk.
“Change is hard at first, messy in the middle and gorgeous at the end.”
-
17 December 2016 - 10:27
Tante Anneke :
Ha dappere nicht. Wat moet je toch allemaal doormaken. Gelukkig is het tijdelijk zoals je zegt maar dat maakt het nu niet minder. Ook de komende veranderingen zullen niet meevallen. Maar je zult ook hier in een warm nest vallen net zoals in Abhu Dabi. En als je dan weer helemaal beter ben na een tijdje staat de wereld weer voor je open. Je hebt tot nu toe gedacht dat je de hele wereld aankon....nu weet je het zeker!!. Tot gauw lieverd....kan nie wachten -
17 December 2016 - 11:09
Marleen:
Lieve Anne wat een verhaal weer. Wat fijn dat Sophie komt! Zie je weer eens een ander, dierbaar gezicht aan je bed -
17 December 2016 - 11:15
Marleen:
Ik had nog een heel verhaal erbij dat is niet meegekomen☹️️ Herkansing...
Fijn dat je nu stapjes maakt naar herstel en dat naar huis gaan in zicht komt. Heel dubbel hoor je had er zoveel zin in om in Abu Dhabi je carriëre op te bouwen. Maar ik weet zeker dat er weer zo'n mooie kans voor je komt. Nu eerst lekker naar huis, thuis herstellen en dan ligt de wereld weer voor je open. Kunnen we eindelijk die knuffel komen brengen. Liefs van ons -
17 December 2016 - 14:55
Wia:
Wat heb jij toch een moed en doorzettings vermogen,wisten we wel en het zal niet meevallen maar je bent op de goede weg en straks als je weer in familiekring bent kom je misschien wat tot rust. Je komt hierna vast nog veel sterker eruit. Anne veel sterkte in moeilijke momenten en nogmaals het komt goed. Toi toi toi lieve groetjes. -
17 December 2016 - 15:59
Lia Roefs:
Hallo Anne,
Ik lees jouw blogs via het Facebook account van jouw ouders.
Ik ben wethouder in de gemeente Bergen en ken via de PvdA jouw vader en zij het via social media ook jouw zusje Eva.
Het grijpt me aan wat je allemaal schrijft over wat je meemaakt en wat je daarbij voelt.
Het is goed denk ik dat ze straks hier in Bergen verder kunt herstellen. Als ik iets voor je kan betekenen, laat het me weten.
Veel sterkte.
Met vriendelijke groet,
Lia Roefs -
19 December 2016 - 21:06
Elke:
Pffff....sterke meid die je bent.
Dikke knuffel!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
